Kirgizstan

De week in Kirgizstan was weer leuk. Ik zeg weer omdat ik al meerdere keren hier geweest ben en het is echt een van mijn favoriete landen. Ondanks dat het een "..stan" is, Dick, het is dan ook echt een van de liberalere "..stan's", en ik moet zeggen dat ook Turkmenistan en Uzbekistan me kwa restricties weer erg zijn meegevallen. Maar ik weet niet hoe het is om er echt te leven, en als je dan ook nog eens wat afwijkt van de mainstream.. Maar Kirgizstan geeft me wel altijd een heel vrij gevoel, Kirgiezen en Russen gemengd en dan die ruimte, die bergen en die joerts. Bijna altijd buiten, in de zomer dan.

Bij de grens heb ik douanier gespeeld, weer een nieuwe post op mijn rijke CV. De man in uniform was zo langzaam op de pc, dat ik in mijn ongeduld heb gevraagd of ik het niet kon doen. Hij vond het goed en het ging 3x zo snel, terwijl ik nog langzaam typ. Voor het vertalen was er Natasja, de lokale Kirgizische Russische die ik al kende van een trektocht boven Karakol. Toen zijn we naar de huizen gegaan waar we zouden verblijven, gewone huizen in een heel gewoon buitenwijkje.

Die avond zijn we uit eten gegaan, Natasja, chauffeur Slava, Shenya de kokkin een heerlijke spring-in-het-veld, en ik. Met deze mensen zou ik wel wat speciaals krijgen, tijdens de week. Op het einde, bij de uitreisgrens (met China) moest Natasja 2 keer huilen, en ik hield het ook niet helemaal droog. We zaten heel mooi op een hemelbed onder een appelboom. En 35 graden nog om 11 uur 's avonds. Slava vertelde de geintjes en ook Shenya had een manier van vertellen die heel aanstekelijk was. Ik oefende Russische woordjes, maar ik vind die taal zo moeilijk dat ik veel al weer vergeten ben. maar eigenlijk was ik het meest toch met het werk bezig. Er was nog een chauffeur voor de keukenwagen, Oleg, waarvan Natasja zeij dat die onmogelijk was. Die avond toen wij naar de appelboomgaard liepen zat hij bier te drinken met de gastheer van 1 van de huizen.

De volgende dag hebben we lang gereden, eerst door landbouwgebieden, een mausoleum bezocht, dan meer en meer door de bergen, totdat uiteindelijk er een groot stuwmeer verscheen. Tegelijkertijd verschenen er donkere wolken. De plek die Oleg had uitgekozen voor de tenten voldeed niet naar mijn zin, en dus ging ik met Natasja op pad om iets beters te zoeken. Nadat we een kwartier gelopen hadden kwam onze bus, zonder passagiers, en.. barstte de regen los. Door de harde wind voelde het echt als hagel aan. Ik ben teruggerend en heb de bus via de (langere) weg teruggestuurd, want de groep kon flink geteisterd worden. Maar zij bleken opgevangen te zijn in een piepklein huisje van een lokale man. Gelukkig maar! Natasja was in de tussentijd mijn spoor bijster geraakt, ik kon echt merken dat ze het hoge tempo wat ik soms in het handelen heb, niet bij kon benen. Maakte niet uit, we vonden wel een fijn plekje om te kamperen, terwijl de groep opeengepakt zat in dat piepkleine huisje.

De volgende dag was stralend en Sigrid (ja, Ank, Cees, ik zal de groeten van jullie doen) en ik zijn een pittig stuk gaan zwemmen. Wat een tempo kan die hebben in haar schoolslag! Daarna verder gegaan, tot de picknickplek langs een riviertje. Bij een wandelingetje daar zagen we dat er nog meer mensen zaten. Een vrouw kwam op ons af, en terwijl ze haar armen spreidde ten teken van welkom viel haar omslagdoek op de grond en liet haar miniscule ondergoed zien. Ze bleek al wat slokjes op te hebben, een gewoon gebruik iin deze streken voor rond de lunch. We werden uitgenodigd te komen drinken en de jongere mannen werden bedolven onder "I love you"'s, de enige woorden die Aika kende. Toen we uiteindelijk afscheid namen wilde Aika met ons mee. Ze pakte snel haar tas, maar haar mannelijke metgezel stak hier zacht sussend een stokje voor.

Later die dag kwamen we in de Suusamyr-vallei, met veel joerts, paarden, alpenroosjes en meer van die dingen die Kirgizstan zo mooi maken. De groep was laaiend enthousiast en om de kilometer werd er om een foto-stop geroepen. We stonden weer op een super-idylisch plekje waar ik ff wat ging ordenen om een vage moeheid af te weren. Die avond had Oleg, aan wie ik niet merkte dat-ie moeilijk zou zijn, een kampvuur aangelegd. Ik ben redelijk vroeg gaan slapen terwijl Sigrid en Petra een flesje wodka opdronken. Terwijl ik in slaap probeerde te komen hoorde ik ze lachen en giechelen. De volgende morgen was het gegiechel nog niet verstomd, en toen ging ik toch maar vragen wat voor sterk spul dat was. Het bleek dat Oleg die avond naar hun tent was gekomen in het donker en had gefluisterd: Hay hallo, Petra, Sigrid, sex? Ik geloof niet dat ze eerder al een woord hadden gewisseld..

Die dag hadden we een korte reis naar Kyzyl Oy, rode rots. In de middag hebben de mensen wat gewandeld terwijl ik er voor zorgde dat de Banha's, combinatie van sauna en mandi-bak, klaar waren voor de mensen. een taak voor de hele middag, want het kostte anderhalf uur om ze op temparatuur te laten komen, en er waren 4 huizen en er moest gecheckt worden of er wel, zoals beloofd, aan de andere huiseigenaren verteld was dat ze het moesten aansteken. Nee dus, of in ieder geval, er gebeurde niks. 1 keer was er helemaal niks verteld, de andere keer wel aan de heer des huizes, en als die het dan niet aan de vrouw verteld gebeurt er nog niks. Later die avond zou er ook een mobieltje gestolen zijn van Oleg, uit de auto, die hij overigens voor de nacht niet op slot had gedaan.

Langzaam kwamen we weer op bekend terrein, en toen we op Son kul afreden, zei ik tegen Natasja: 2 jaar geleden stonden we hier aan de noord-kant, weet je zeker dat we deze keer aan de zuid-kant moeten zijn? Ja, Sergei de grote baas had er zelfs kanyeshnaa aan toegevoegd, natuurlijk, uiteraard. Dus wij reden de 25 kilometer om het meer, in de schemering, en begonnen daar te vragen. Nou nee, van Kenchenbek familie hadden ze niet gehoord, en die Aloo, die weide, dat was volgens allen op de noordzijde. Na het bij 3 families te hebben gevraagd, zijn we toch maar omgedraaid. Weer 25 kilometer, nu in het donker, over wegen met gaten en weggevallen bruggen. Gelukkig was daar op de plek waar wij verleden jaar stonden een man, Malbek, die ons door de regen de weg kon wijzen.

Deze keer waren we niet zozeer bij een familie maar waren er 3 gastjoerts naast een familie-joerts gezet. Dat was wel wat teleurstellend, maar gelukkig hadden we een straelnde dag na die slechte reisdag. Mensen zijn gaan paard-rijden, wandelen of liggen in het gras tussen het Edelweiss.

Ik moet bijna afszluiten, dus ik zet dit snel op de site. Deze dagen zal ik meer de gelegenheid hebben achter de PC te zitten. Misschien kun je me Skypen@reizenderuben. Voor vanmiddag heb ik al een afspraakje met Leonie, nu maar hopen dat die doorgaat met al die apparatuur die hier alleen maar wordt afgerost voor de videospelletjes. Liev allemaal, het ga jullie goed, veel liefs uit Kashgar!