Sjekkie

Juist de grensen van landen die bij de vroegere Sowjet-unie hoorden zijn moeilijk over te steken, nu.
Ik kwam bij het busstation in Tbilisi. De man die het busje zou rijden, Thomas, schudde me enthousiast de hand. De pijn van mijn geperste hand schoot door mij arm. Thomas had in dienst gezeten in Oost-Duitsland en wilde dat laten voelen ook. Nu is hij echter Georgier, die in een dorpje in Azerbeidjan woont, met enkele lotgenoten. En hij had niet veel vertrouwen in de gastvrijheid van de Azeri's. Ongerust vroeg hij of ik ook in Armenie was geweest, en of je dat in mijn paspoort kon zien? Oeioeioei, dan zou het hele feest wel eens niet door kunnen gaan. Maar het koppelbaasje van het bussattion dacht dat het wel zou kunnen, en dus waagde Thomas het erop met mij.
Na 3 uur rijden werd ik als eerste van mijn busje op de Azeri-douane afgestuurd. Een stempel lukte zonder moeite. Maar daarna moest ik als enige mee het customs-buro in. Ik antwoordde eerlijk op "de vraag", en de bittere teleurstelling was van het gezicht van de jonge douanier af te lezen. Maar na een bagage-inspectie van 10 minuten op overblijfselen van mijn Armeense tijd, kreeg ik de woorden: "Welcome to Azerbeidjan". Buiten kon ik Thomas' busje niet vinden, en een taxi-chauffeur zag zijn kans schoon: "Marsrutka go, you want taxi?" Nou, ik kon mijn ogen nog niet geloven, maar net toen het echt tot me doordrong vroeg een man in een andere auto of ik mee wilde rijden.

Deze man ging naar Baku, of ik mee wilde rijden? Baku is de hoofdstad, maar tegelijkertijd ook de laatste plaats voordat ik op Asjgabat ga vliegen waar ik aan het werk moet. Omdat ik nog wel wat frisse lucht wilde en ook omdat deze man al gauw begon of ik 'n visum voor hem naar Nederland kon regelen, heb ik er voor gekozen om me in de eesrte redelijke plaats af te laten zetten. Daar had ik al snel een redelijk hotel, maar wel tegen een aardig hogere prijs als in de LP vermeld stond, maar nog geen geld. Op zoek naar geld liep ik door het stadje, en ik dacht dat ik er goed aan gedaan had niet door te gaan naar Baku. De volgende dag zat ik, na heel fijne berichten uit Nederland gekregen te hebben, om 11.00 bij het busstation, thee te drinken bij het busstation met de volgende chauffeur en twee van zijn companen(zie foto als dat tenminste lukt). Deze bracht me wel netjes naar het volgende doel, ki (als dat tenminste overkomt; het staat wel hier op mijn toetsenbord) Seki geshreven met een flubbertje onder de S (net als in het Turks) en met een omgedraaide e (aan mij nog niet eerder vertoond). Hier ben ik nu anderhalve dag en ik heb er fijn üat gekletst, rondgelopen, gefotografeerd en ik rust üat uit. Dat moet echt ook gebeuren. Volgende keer meer.